Сурет: pixabay
Көп адам кешіруді жеңіліс деп қабылдайды. Ренішті іште сақтап, үнсіз кек ұстауды намысқа балайды. Алайда шын мәнінде кешіре білу – әлсіз адамның емес, рухы мықты адамның таңдауы. Бұл – өз эмоциясын басқаруға, өткеннің салмағын арқаламауға дайын адамның батылдығы.
Кешірмеу адамды сырттай қатал етіп көрсетуі мүмкін, бірақ іштей қажытады. Реніш санада қайта-қайта оралып, адамның көңіл күйін бұзады, шешім қабылдауына әсер етеді. Психологтар ұзақ уақыт кешірілмеген өкпенің күйзеліс пен мазасыздықты күшейтетінін айтады. Яғни кешірмей жүріп, біз қарсы тарапты емес, өзімізді жазалаймыз.
Кешіру – болған жағдайды ақтау емес. Ол әділетсіздікті дұрыс деп мойындау да емес. Бұл – сол оқиғаның сіздің өміріңізді басқаруына жол бермеу. Адам өткенге байланып қалғанда алға жылжи алмайды. Ал кешіре алған сәттен бастап ішкі еркіндік пайда болады. Бұл еркіндік – батыл шешімнің нәтижесі.
Нағыз батылдық эмоцияны тұншықтыруда емес, оны түсініп, босата білуде. Кешірген адам ренішін жоғалтпайды, бірақ оған тәуелді болмайды. Ол «менің өмірім бір қателікке немесе бір адамға байланбайды» деп саналы түрде шешім қабылдайды. Мұндай қадамды жасауға кез келген адам дайын емес.
Кейде ең қиын кешірім – өзіңе бағытталған кешірім. Уақытында айтылмаған сөз, жіберілген қателік, дұрыс таңдалмаған жол адамды іштен жейді. Өзіңді кешірмей, өзгеден кешірім күту де мүмкін емес. Өзіне мейірім таныта алған адам ғана шын мәнінде мықты болады.
Кешіру бір сәтте бола салмайды. Ол – процесс. Кейде уақыт керек, кейде арақашықтық қажет. Бірақ сол жолда ең маңыздысы – ренішпен өмір сүруді таңдау емес, одан арылуға ұмтылу. Бұл – батылдықтың ең тыныш, ең байқалмайтын түрі.
Kешіре білу – жеңіліс емес, ішкі жеңіс. Бұл өз-өзіңді қорғаудың, жан тыныштығын сақтаудың саналы шешімі. Батылдық әрқашан дауыс көтеріп, қарсы шығумен өлшенбейді. Кейде ең үлкен батылдық – үнсіз кешіріп, алға қарай жүре беру.
