Сурет: istock
Қазақ қоғамында «жетім» сөзі әрдайым ауыр ұғыммен қатар айтылады. Ол – тек ата-анадан айырылған баланы ғана емес, өмірдің мейірімін ерте сезінбей қалған, қорғансыз қалған тағдырды білдіреді. Сондықтан халқымыз ежелден «Жетім көрсең, жебей жүр» деп өсиет қалдырған. Бұл сөз – жай нақыл емес, адамгершіліктің өлшемі, ұлттың рухани деңгейін айқындайтын қағида.
Жетімнің жүрегі нәзік келеді. Ол ерте есейеді, ерте ойланады, бірақ ішкі жан дүниесінде жылулыққа зәру болады. Бір ауыз жылы сөз, бір сәттік қамқорлық, шынайы көңіл – оның өмірге деген сенімін қайта оята алады. Кейде біреудің бейжай қарамауы, қолдау білдіруі баланың бүкіл тағдырын өзгертіп жатады.
Қоғамдағы көптеген мәселелердің түп-тамыры назардан тыс қалған балалық шақта жатыр. Мейірім көрмей өскен бала ертең қоғамға да салқын қарайды. Ал керісінше, жетім болса да қамқорлықты сезініп өскен бала елге пайдалы, жүрегі кең азамат болып қалыптасады. Демек, жетімге жасалған әрбір жақсылық – болашаққа салынған инвестиция.
Жебеу деген тек материалдық көмек емес. Кейде жетімге керек нәрсе – тыңдайтын құлақ, түсінетін жүрек. Оның ойын бөлісуіне мүмкіндік беру, арманына сену, өзіне деген сенімді ояту – ең үлкен көмек. Байлықпен емес, адамдықпен жасалған қолдау ғана шынайы жебеу бола алады.
Бүгін бір жетімнің көз жасын сүртсең, ертең сол көзден үміт оты жанады. Қоғамның мейірімі жетімнің тағдырын ғана емес, тұтас ұлттың болашағын өзгертеді. Сондықтан бұл қағиданы ұран ретінде емес, өмірлік ұстаным ретінде қабылдауымыз керек. Жетім көрсең, жебей жүр — бұл адам болудың ең биік көрінісі.
