Сурет: pixabay.com
Қазіргі мектептегі ең өзекті әрі ең ауыр мәселелердің бірі – ата-ана мен ұстаз арасындағы сенімнің үзілуі. Бұрын мұғалім – баланың екінші тәрбиешісі, сөзі заң, беделі биік тұлға еді. Ал бүгінде кей ата-ана үшін ұстаз – баласына «тиіспеуі тиіс» қызмет көрсетуші ғана. Бір ескерту жасалса, бір талап қойылса болды, «менің балама неге дауыс көтердің?» деген айып тағылып, ұстаз қорғануға мәжбүр.
Мәселенің түп-тамыры баланың тәрбиесінде жатыр. Көп ата-ана өз баласының қателігін мойындағысы келмейді. Сабаққа дайындықсыз келсе де, тәртіп бұзса да, үлкенге қарсы сөйлесе де, бар кінә мұғалімнен ізделеді. «Бала ғой», «психологиясына әсер етеді», «қазір басқа заман» деген сылтаулармен шектен тыс еркелету қалыпты құбылысқа айналды. Бірақ еркелету мен жауапсыздықтың арасы тым жұқа екенін ескеріп жатқан ата-ана аз.
Ал бұрын қалай еді? «Еті менікі, сүйегі сенікі» деген сөз қатігездік емес, сенімнің белгісі болатын. Ол кезде ата-ана мұғалімге баласының тағдырын тапсырып, тәрбиеге араласпай қоймайтын, бірақ ұстаздың сөзін жоққа шығармайтын. Баласы қателессе, алдымен баладан сұрайтын. Себебі ата-ана да, ұстаз да бір мақсатта – адам тәрбиелеу жолында бірге еді.
Бүгінгі таңда бұл одақ ыдырап барады. Ұстаз беделі әлсіреген жерде мектеп тәрбие бере алмайды. Мұғалім сөзі өтпеген сыныпта тәртіп болмайды, тәртіп жоқ жерде білім де болмайды. Ең сорақысы – мұны көріп өскен бала ертең қоғамға жауапкершілігі жоқ, өз қатесін мойындамайтын, кінәні өзгеден іздейтін азамат болып қалыптасады.
Бұл жерде мәселені тек ата-анадан көру де біржақты болар. Бірақ баласын шексіз қорғап, ақ-қарасын ажыратпайтын ата-ана өз қолымен ұстаздың ғана емес, баласының да болашағына балта шауып жатқанын түсінуі керек. Ұстаз – жау емес. Ол баланы жек көргеннен емес, түзелсін, адам болсын деп талап қояды.
Қоғам ұстазды қорғай алмаса, мектеп әлсірейді. Мектеп әлсіресе, ұлт әлсірейді. Сондықтан «баланы тым қатты еркелетіп жіберген жоқпыз ба?» деген сұрақты әр ата-ана өзіне қоюы тиіс. Баланың емес, болашақтың жағында болу – нағыз жауапкершілік осы.
